Pages

Tuesday, November 27, 2012

ဖင္လန္ႏိုင္ငံအဘယ္ေၾကာင့္ ပညာေရးတြင္ထိပ္တန္း ျဖစ္ရသနည္း

 
 
ဖင္လန္ႏိုင္ငံအဘယ္ေၾကာင့္ ပညာေရးတြင္ထိပ္တန္း ျဖစ္ရသနည္း


Category: အင္တာဗ်ဴး

Written by ေမာင္ေခတ္

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတိုနီဝဂၢ
နာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ ပါေမာကၡတိုနီဝဂၢနာက ဖင္လန္ႏိုင္ငံသည္ပညာေရးတြင္
ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာရျခင္းအား
စာေမးပြဲကိုအေလးမထားမႈေၾကာင့္ဟု တိုတိုတုတ္တုတ္မွတ္ခ်က္ျပဳသြား သည္။

ဖင္လန္ႏိုင္ငံသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ကမၻာအံ့ဖြယ္ ပညာေရးစနစ္ျဖင့္
ေအာင္ျမင္သည့္ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ရသနည္း။စက္မႈလက္မႈႏိုင္ငံ
တစ္ႏိုင္ငံသည္ ပညာေရးတြင္ အေအာင္ျမင္ဆုံးႏိုင္ငံ
တစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ရသည္။အစဥ္အလာ ပညာေရးကစာေမးပြဲစနစ္ျဖင့္အဆုံးသတ္သည္။
စစ္ေဆးျခင္းသည္ကေလးတစ္ေယာက္ဘ၀အတြက္အေျဖျဖစ္ေနသည္။
ထိုအေနအထားကိုဖင္လန္ပညာေရးက ေတာ္လွန္ၿပီး
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသလား ဆန္းစစ္ရန္လိုပါသည္။

ဤအေျဖကိုပါေမာကၡဝဂၢနာႏွင့္
ေဒးဗစ္ဆီ႐ိုတာတို႔၏အင္တာဗ်ဴးကအေျဖေပးႏိုင္လိမ့္မည္ထင္သည္။

Q : ဖင္လန္ႏိုင္ငံဘာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ရတာလဲ။ပညာေရးမွာ
ေနာက္ခံေတြေကာင္းလို႔လား၊စနစ္ေတြေကာင္းလို႔လား။ဒီကေနစၿပီးဆရာ့ကို
ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

A : ၁၉၇၀ အေစာပိုင္းေလာက္တုန္းက ဖင္လန္ႏိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးက
 အဲဒီေလာက္မဟုတ္ေသးဘူး။
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို
အေျခခံတဲ့စီးပြားေရးစနစ္ျဖစ္ေနလို႔ဆင္းရဲေသးတယ္လို႔
ေျပာႏိုင္တယ္။တကယ္ေတာ့ သူတို႔အလၽွင္အျမန္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ
ခဲ့ၾကတာ။ပညာေရးစနစ္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့အားသစ္ေတြေလာင္းတယ္
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအမ်ားႀကီးလုပ္တယ္။သူတို႔ကစီးပြားေရးကိုေတာင္အသိပညာကို
အေျခခံသည့္စီးပြားေရးစနစ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာ။

ဒီလိုနဲ႔၁၉၇၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး
အနာဂတ္အတြက္ ဆရာေလာင္းေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးခ်ယ္ၾကတယ္။ ပညာေရးကို
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို
ပထမဦးစားေပးအေနနဲ႔လုပ္ၾကတာပါ။
ဆရာေတြထဲက ေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာပ႐ိုဆန္ဆန္တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြကိုပဲ ေ႐ြးၾကတယ္။
ဆရာတိုင္းကိုသာမန္ဘြဲ႕ေလာက္ထက္မာစတာဘြဲ႕ရဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ဆိုၿပီး ေ႐ြးၾကတာ။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကိုသာမန္ဘြဲ႕ေလာက္နဲ႔မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး
အရည္အေသြးကို ျမႇင့္တင္လိုက္တာဟာ ေအာင္ျမင္ရတဲ့ပထမအေၾကာင္းတရားျဖစ္မယ္။

ဆရာ့အလုပ္ဆိုတာ ေလးစားေလာက္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာထက္ 
ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔လည္းကန္႔သတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး
ျမႇင့္ယူခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီလို
ေလးစားဂုဏ္ယူစရာအေကာင္းဆုံးအျမင့္မားဆုံးအလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လစာေတြကအစ
အျမင့္ဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ဆရာအလုပ္လာေလၽွာက္တဲ့၁၀ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္ ေလာက္ပဲ စာသင္ခန္းထဲ
ဝင္ခြင့္ရတဲ့အထိအလုပ္ကိုကန္႔သတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္းႏိုင္ငံတကာကPISAလို႔ေခၚေနတဲ့ပညာရည္အဆင့္ကိုသူတို႔
ေကာင္းေကာင္း ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။အေနာက္ႏိုင္ငံေတြထက္သူတို႔သာသြားတာအဲဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ။
အာရွသားေတြပညာေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္အထိ သူတို႔ကလိုက္ၿပီးၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကမၻာ့အဆင့္မွာပါ ပညာေရးထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္လာခဲ့ရေတာ့တာပဲ။

Q : ဆရာေတြကိုပဲအေျခခံထားၿပီး
ျပဳျပင္လိုက္တယ္။ႏိုင္ငံအတြင္းမွာစာေမးပြဲစနစ္ကိုေရာမလုပ္ၾကဘူးလား။
PISAဆိုတာ
ကႏိုင္ငံတကာစာေမးပြဲတစ္ခုမဟုတ္လား။

A : ဟုတ္တာေပါ့။သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္းမွာစာေမးပြဲဆိုတာမလုပ္ဘူး။
စစ္ေဆးတဲ့ပုံစံ လုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကေလးေတြကိုအကဲျဖတ္ဖို႔စစ္တာေလာက္ပဲရွိတယ္။
သူမ်ားေတြစစ္သလိုစာေမးပြဲပုံစံႀကီးနဲ႔စစ္တာမ်ိဳးမရွိဘူး။
။စာေမးပြဲမရွိေတာ့သူတို႔ကိုဘာနဲ႔မက္လုံး
ေပးရသလဲဆိုရင္ကိုယ့္အလုပ္မွာကိုယ္တတ္ကၽြမ္းမႈ၊
နားလည္မႈဆိုတာေတြနဲ႔ တိုင္းတာမႈေတြလုပ္ရတယ္။
သူတို႔ကိုပိုင္းျဖတ္တဲ့ ဆရာေတြအေပၚမွာသူတို႔ လုံး၀ယုံၾကည္အားထားႏိုင္တယ္။
သူတို႔ေဆာင္ပုဒ္က “ကိုယ့္ကၽြမ္းက်င္မႈကိုယုံၾကည္ပါ”ပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ဖင္လန္မွာ အျမင့္ဆုံးနဲ႔အနိမ့္ဆုံး
ေက်ာင္းကြာျခားခ်က္က၄ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရွိတယ္။

Q : ဖင္လန္မွာလုပ္ေနတဲ့ပညာေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔
အေမရိကန္မွာလုပ္ေနတဲ့ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈက
လုံး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူတို႔နဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ အေမရိကန္ကဆရာေတြကမေကာင္းဆိုးဝါးေတြလိုျဖစ္မေနဘူးလား။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပညာေရးကကေလးေတြကိုစာေမးပြဲနဲ႔ဖိထားတာေလ။
ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ သေဘာထားေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီေလာက္ကြာျခားေနရတာလဲဆရာ။

A : ပထမဦးဆုံး အဓိကက်တဲ့အခ်က္က ဖင္လန္ႏိုင္ငံဟာပညာေရးမွာသာမဟုတ္ဘူး
တီထြင္ႀကံဆမႈမွာလည္း
ထိပ္ဆုံးႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေနေသးတယ္။
သူတို႔မွာစြန္႔ဦးတီထြင္ႏိုင္အားေတြအရမ္းေကာင္းၾကတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ အဘိုးတို႔ေခတ္ေလာက္ကဆိုရွယ္လစ္စကားမ်ိဳးေတြသူတို႔ေျပာၾကတာမဟုတ္ဘူး။

အေမရိကန္မွာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာက
စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အဓိက ေမာင္းေနၾကတာ။Xerox ကုမၸဏီက
ေဒးဗစ္ကီရန္နဲ႔ IBM
ကုမၸဏီကလူးဂါ့စ္နာတို႔က ပညာေရးဆိုင္ရာ ညီလာခံႀကီးတစ္ခုကို လုပ္တယ္လို႔ၾကားတယ္။
ဒါေပမယ့္သူတို႔ဘယ္ပညာေရးသမားေတြကိုမွမဖိတ္ၾကဘူး။
သူတို႔ဖိတ္တာကCEO
ေတြ၊အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြ၊လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြေလာက္ပဲဖိတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကတာ။

ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားတာကလုပ္ငန္းေတြမွာကၽြမ္းက်င္တဲ့သူေတြလိုတာပဲဗ်။
ဘ၀အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္တဲ့
ပညာေရးလို႔ဘယ္ေလာက္ပဲေအာ္ေအာ္ပညာေရးစနစ္အေပၚအယုံအၾကည္မရွိရင္လည္း
ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဖင္လန္နဲ႔ဘာကြာျခားသလဲဆိုေတာ့အဲဒီမွာကႏွစ္ပါတီစနစ္ပဲရွိေပမယ့္
အဲဒီႏွစ္ပါတီစလုံးကႏွစ္ေပါင္း၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ပညာေရးကို
အေလးထားလုပ္ရေကာင္းမွန္းသိတယ္။
ဆရာေတြကိုတကယ့္အရည္အေသြး ျမႇင့္တင္ေပးရ
ေကာင္းမွန္းသိတယ္။သူတို႔ကလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ပညာေရးကိုလည္း ပူးေပါင္းဆက္စပ္ထားတယ္။
ေပၚလစီေရးဆြဲသူေတြ ပညာေရးဘက္ကပညာရွင္ေတြ
ေပါင္းစည္းညီၫြတ္ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔အေမရိကန္မွာလိုအပ္ေနတာအဲဒါပဲဗ်။

Q : အေမရိကန္ပညာေရးနဲ႔ဖင္လန္ပညာေရးကိုႏႈိင္းယွဥ္ရတာမၽွတႏိုင္ပါ့မလားဆရာ။
ဖင္လန္ႏိုင္ငံက လူမ်ိဳးတစ္စုတည္းလိုလိုပဲ ရွိတာ။
အေမရိကန္မွာကလူမ်ိဳးကြဲေတြဒီေလာက္မ်ားေနတာ။

A : ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာက လူေတြထင္ထားတာ ထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေတာင္ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။
လူဦးေရရဲ႕ ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကဒုတိယဘာသာစကားကိုေျပာၾကတယ္။
ဟယ္ဆင္ကီဘာသာစကားေျပာတဲ့ ေက်ာင္းေပါင္း ၄၅ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိတယ္။
ဖင္လန္ကို အေမရိကန္နဲ႔ မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ သူတို႔မွာလည္း
အဲဒီကြဲျပားမႈေတြက အရမ္းႀကီးမားတယ္။ဖင္လန္ႏိုင္ငံရဲ႕အ႐ြယ္အစားနဲ႔
လူဦးေရကကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္တစ္ျပည္နယ္စာ ေလာက္ပဲရွိတယ္။
ဖင္လန္ကိုကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္က
မင္နီဆိုးတားျပည္နယ္ေလာက္နဲ႔ပဲႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္။
ေဒသကလည္း အေတာ္ေလးတူတယ္။
ဒါေပမယ့္ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္သူတို႔က
ဘာေၾကာင့္ျမင့္တက္သြားရသလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူတို႔ဆီကေန ေလ့လာသင္ယူစရာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။

Q : စီးပြားေရးအရဆိုရင္ေရာဘယ္လိုေျပာမလဲဆရာ။
နယူးေယာ့ခ္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡဒိုင္ရင္းရာဗစ္ခ္်က
ေျပာဖူးတယ္။
ပညာေရးတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕
ဆင္းရဲမြဲေတမႈကိုမေျဖရွင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာေပါ့။
ဆင္းရဲျခင္းကိုျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြအမ်ားႀကီးေတာ့ရွိတာေပါ့။
ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာက
 စီးပြားေရးအရ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟခ်က္ အရမ္းနည္းတယ္လို႔သိရပါတယ္။
အဲဒီလိုဆင္းရဲမြဲေတမႈနည္းပါး ျခင္းကလည္းပညာေရးမွာ ေအာင္ျမင္ရတဲ့
အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုျဖစ္မေနဘူးလားဆရာ။

A : အဲဒီအတြက္အေျဖႏွစ္ခုရွိတယ္။
ပထမကေတာ့လူမ်ိဳးေရးနဲ႔လူတန္းစားကြာဟမႈကိုအရင္ေျပာရမယ္။
စာေမးပြဲ စစ္ေဆးရင္ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြရဲ႕ရမွတ္ေတြကေရာ 
ဆင္းရဲလို႔နည္းမယ္ထင္သလား။
ဒါေၾကာင့္ လူတန္းစား ကြာျခားလို႔
လူမ်ိဳးေရးကြဲျပားလို႔ရမွတ္ေတြကြာျခားရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့မရွိပါဘူး။
ဒီတိုင္းျပည္မွာက
စီးပြားေရးကြာဟခ်က္ေတြ
မ်ားတယ္ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ဒါေတြေလၽွာက္ေျပာရရင္ေတာ့ပိုၿပီး
ေဝးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ခ်မ္းသာတဲ့ရပ္ကြက္ကအေကာင္းဆုံးေက်ာင္းေတြနဲ႔၊ 
ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ
ယွဥ္ရင္ေတာ့ ကြာေကာင္းကြာမယ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာရဲ႕သင္ၾကားႏိုင္စြမ္းနဲ႔ရလဒ္ေတြကိုလည္း
ျပန္သုံးသပ္ရမယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက
စာေမးပြဲနဲ႔တိုင္းတာေနေတာ့ဉာဏ္ေကာင္းရင္အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရမယ္။
ေအာင္မယ္ေပါ့။ဒါေပမယ့္သူတို႔မွာ
ကၽြမ္းက်င္မႈေတာ့မရွိႏိုင္ဘူး။ 
ကမၻာ့အဆင့္ကိုမီခ်င္ရင္စာက်က္ၿပီးမွတ္မိတာေလာက္နဲ႔
ျပန္ေျဖတာမ်ိဳးမလုံေလာက္ေတာ့ဘူး။ဖင္လန္သား
ေတြလုပ္ေနသလိုပညာအေျခခံစီးပြားေရးကိုကမၻာ့အဆင့္အထိ
ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္မွျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဖင္လန္ဘာေၾကာင့္ပညာေရးမွာတိုးတက္သလဲဆိုရင္ သင္ၾကားေရးကိုအရမ္း 
ထူးခၽြန္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။
သူတို႔သင္ၾကားတဲ့ ပုံစံက ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ျခင္တဲ့သင္ၾကားနည္းမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သင္ၾကားနည္းမွာသူတို႔အတြက္စံတစ္ခုသီးျခားရွိေနတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က သင္ယူမႈမွာသူတို႔က အေရးအႀကီးဆုံးကဘာလဲလို႔အၿမဲဆန္းစစ္တယ္။
သူတို႔သင္ၾကားမႈ-သင္ယူမႈျဖစ္စဥ္မွာ
ျပ႒ာန္းစာအုပ္ကို အလြတ္က်က္မွတ္ရတာမ်ိဳးေတြ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။
သူတို႔ကၾကက္တူေ႐ြးလိုအလြတ္႐ြတ္ပညာေရးထက္
ေတြးေခၚစဥ္းစားႏိုင္တဲ့ပညာေရးကိုဦးစားေပးလာၾကတယ္။
ျပ႒ာန္းစာအုပ္ဆိုတာအလြတ္က်က္ဖို႔မဟုတ္ဘူး၊
စဥ္းစားေတြးေတာဖို႔
အေျခခံလို႔သေဘာထားလာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်မ္းသာဆုံးေက်ာင္းေတြေတာင္မွ
ကမၻာ့အဆင့္မီလို႔သာေျပာေနတယ္အဲဒီလိုမလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။

Q : ဒါဆိုရင္ဆရာရယ္ဖင္လန္ကို မီဖို႔ဆိုတာပညာေရးကို
ဖင္လန္လိုလိုက္လုပ္လိုက္တာနဲ႔ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈေတြ
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။စီးပြားေရးကြာဟခ်က္ေတြ၊မညီမၽွမႈေတြ
ေမ့ထားလိုက္ၿပီးသူတို႔လိုပုံတူကူးတာမ်ိဳးေပါ့။

A : စီးပြားေရးကြာျခားတယ္ေျပာရေအာင္ ဖင္လန္မွာလည္း ဆင္းရဲတဲ့ေက်ာင္းေတြရွိတာပဲဗ်။
သူတို႔ကဆင္းရဲတာကိုမေျပာဘူး။
သင္ၾကားမႈသင္ယူမႈမွာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သလဲ 
ဆိုတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေျပာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္း
လူမည္းရပ္ကြက္ကဆင္းရဲတဲ့ေက်ာင္းေတြရွိတာပဲ။
သူတို႔အထက္တန္းေအာင္ၿပီး
ေကာလိပ္ကိုသြားရင္ ေအာင္ျမင္ၾကတာပဲဗ်။
လူျဖဴေတြထက္ေတာင္
ေအာင္ျမင္ေသးတယ္။
ဒီေတာ့ဆင္းရဲတာ၊စီးပြားေရးကြာဟတာေတြနဲ႔သိပ္မဆိုင္ေတာ့ဘူး။
သင္ၾကားေရးပဲ အေရးႀကီးတယ္။
လူမ်ိဳးကြဲျပားတာလူတန္းစားကြဲျပားတာရွိေကာင္းရွိမယ္။
ဒါ ေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ပညာေရးမွာ
ကြဲျပားျခားနားႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတာေတာ့မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။

Q : ဖင္လန္သားေတြပညာေရးကို
ျမႇင့္တင္ရာမွာဆရာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို ဦးစြာျမႇင့္တင္ခဲ့တယ္လို႔သိရပါတယ္။
သူတို႔ကဆရာအလုပ္ကို
ေလးစားဂုဏ္ယူဖြယ္အလုပ္တစ္ခုလိုတန္ဖိုးထားၿပီး
ျမႇင့္တင္ခဲ့ၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမရိကန္မွာကေတာ့ဆရာဆိုတာ
အမ်ိဳးမ်ိဳးအပုပ္ခ်ၿပီး လက္ၫႈိးထိုးစရာတစ္ခုအေနနဲ႔
သေဘာထားၾကတာ။
အဲဒီအေပၚမွာေရာ ဆရာ့အေနနဲ႔ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။

A : သူတို႔ကဆရာကိုသိပၸံပညာရွင္ေတြလို႔ထင္ၿပီး၊
စာသင္ခန္းကိုဓာတ္ခြဲခန္းလိုသတ္မွတ္ထားၾကတာ။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ကဆရာတိုင္းကိုမာစတာဘြဲ႕တစ္ခုခုရမွအတန္းကိုအပ္တာ။
သူတို႔ယုံၾကည္ထားတာက
မာစတာဒီဂရီတစ္ခုခု
ရထားတဲ့သူေတြဟာပညာေရးဆိုင္ရာသေဘာတရားကိုပဲသင္သင္၊
လက္ေတြ႕ပဲလုပ္လုပ္
ေပါက္ကရလုပ္မယ့္သူေတြလို႔ မထင္ၾကဘူး။
သူတို႔ကသင္ၾကားမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြကို
ေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္တတ္မယ္၊ဘာသင္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္၊
ဘယ္လိုသင္ရမယ္ဆိုတာလည္းသိၾကတယ္။ 
ဒါကသူတို႔ဘာေၾကာင့္မာစတာဘြဲ႕ရေတြကို
ေ႐ြးခ်ယ္ရသလဲဆိုတဲ့ပထမအခ်က္။

ဒုတိယအခ်က္ကသူတို႔က ဆရာအလုပ္ကို ငတ္လို႔လုပ္တာဆိုတာထက္ 
တတ္လို႔ဝင္လုပ္ၾကတာမ်ားတယ္။
တကယ့္ကိုပ႐ိုေတြဆန္ဆန္ဝင္လုပ္ၾကတာ။လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ရာမွာလည္းပူးေပါင္း
ေဆာင္႐ြက္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ အျပည့္ရွိၾကတယ္။
ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္းမွာတစ္ဦးကိုတစ္ဦးအျပည့္အကူအညီေပးၾကတယ္။
သင္ခန္းစာေတြကို
ပူးေပါင္းျပင္ဆင္ၾကတယ္။အႀကံဉာဏ္ေတြေပးၾကတယ္။
အဲဒီလိုတစ္ဦးကိုတစ္ဦး အႀကံဉာဏ္ေပးတာကိုလည္း
ဆရာလုပ္တယ္လို႔မယူဆၾကဘူး။သင္ခန္းစာေတြကိုႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ ဆိုးတယ္ေျပာေျပာအလယ္ေခတ္ပညာသင္စနစ္
လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းပဲသြားေနၾကေသးတယ္။
ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနကုန္အလုပ္လုပ္ရတယ္။ 
ေန႔တိုင္းလုပ္ရတယ္။
တစ္ဦးတည္းလုပ္ေနရင္ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ က်ဆင္းတတ္တယ္ဆိုတာ
ဖင္လန္သားေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အေနအထားေတြကိုသူတို႔
ေရွာင္ၾကတယ္။ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္းရဲ႕ရလဒ္ေတြကိုသူတို႔
ေကာင္းေကာင္းသိေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္းသူတို႔ေအာင္ျမင္ၾကတယ္။

https://www.facebook.com/saya.gyi.3/posts/304897152958904
 

1 comments:

  1. သင္ရိုးနဲ႔ သင္နည္းစနစ္ေတြပါ စနစ္တက်ျဖစ္လာေစဖို႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းျမွင့္တင္ဖို႔ကို အေသအခ်ာလိုအပ္ပါတယ္ ...

    ReplyDelete