၂၉၈။ ႐ႈကြက္(ေမာ္လၿမိဳင္)

၂၆။ ေကာ့မႈး ရႈကြက္

​ေတာ္​သလင္​းလျပည္​့ ကု႐ုဓမၼဇာတ္​​ေတာ္​

​ေတာ္​သလင္​းလျပည္​့ ကုရုဓမၼဇာတ္

=========
(အျပည့္အစံုေရးထားသျဖင့္ အနည္းငယ္ရွည္၏၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ တရားေဟာရန္ အဆင္ေျပႏုိင္၏ အခ်ိန္ရမွဖတ္ေစခ်င္၏။ ရွယ္ထားပါ၊)

ေရွးအခါက သာ၀တၱိျပည္မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူးသည္၊ တစ္ေန႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ၊ ဒုိ႔ သကၤန္း၀တ္ၾကရေအာင္ကြာ-ဟုဆုိကာ ႏွစ္ဦး စလံုး စိတ္တူ ကုိယ္တူ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ ရဟန္းျပဳသြားၾကေလသည္။

သကၤန္း၀တ္ျပီးေသာအခါမွာလည္း အတူသြား အတူလာ အတူစား အျမဲ တတဲြတဲြေနျဖစ္ခဲ့ၾက သည္၊ တစ္ေန႔ သူတို႔ႏွစ္ပါး အစိရ၀တီျမစ္ထဲ ေရသြားခ်ိဳးၾကရာ ေရထဲမွာအတန္ၾကာေတာ့ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတာနဲ႔ သဲေသာင္ျပင္ေပၚတက္ သဲပူပူေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ေက်ာခင္း ဇိမ္က်က် ေအးေအးေဆးေဆးေနရင္း မဆံုးႏုိင္ေသာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ အတိတ္ အေၾကာင္းေတြ တသီတတန္းၾကီးေျပာေနျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။

ထုိအခိုက္ ဟသၤာႏွစ္ေကာင္ပ်ံလာသည္ကုိလွန္းျမင္လိုက္ၾကရာ ရဟန္းငယ္က ကျပာ ကယာ ထကာ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးကုိေျပးတဲ့ေကာက္ျပီး အရွင္ဘုရား ၾကည့္ တပည့္ေတာ္ ဟိုဟသၤာ တစ္ေကာင္ရဲ့ဲ့မ်က္လံုးတည့္တည့္မွန္ေအာင္ပစ္ျပမယ္၊ တစ္ပါးက မမွန္ႏိုင္ပါဘူးကြာ ဟုဆိုေလ သည္၊ ေသခ်ာၾကည့္ကုိယ္ေတာ္ ဒီဘက္မ်က္လံုးေတာင္မဟုတ္ဖူး ဟုိဘက္မ်က္လံုးကေန ဒီဘက္မ်ာက္လံုးေဖါက္ထြက္လာေအာင္ကိုပစ္ျပမယ္ဟုဆုိရာ ဒါ-ပုိေတာင္မျဖစ္ႏိုင္ေသးဟု ဆုိျပန္ေလ၏။

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးနဲ႔လွန္းပစ္ရာ ရႊီခနဲ ျမည္သံၾကားလိုက္သျဖင့္ ဟသၤာလွည့္ အၾကည့္ ေနာက္ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးႏွင့္ထပ္ပစ္လုိက္ရာ ဟုိဘက္မ်က္လံုမွ၀င္၍ဒီဘက္မ်က္လံုး ဆီေဖါက္ထြက္ကာ ခ်ာလယ္ခ်ာလယ္ေအာ္ျမည္ရင္း သူတို႔ႏွစ္ပါး၏ေျခရင္းသို႔ က်လာေလ သည္၊ ေသြးသန္ရဲရဲႏွင့္ဟသၤာ တျဖတ္ျဖတ္လူးေနေသာ္လည္း ရဟန္းငယ္ကေတာ့ သနားရ ေကာင္းမွန္းမသိ သူဘယ္ေလာက္လက္တည့္တယ္ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လားဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ႏွင့္ ေအာင္ပဲြခံ ဂုဏ္ယူလ်က္ ပီတိေတြျဖစ္ေနေလသည္။

ထိုအျဖစ္ကိုျမင္လုိက္ၾကေသာ အျခားရဟန္းေတာ္ေတြက ငါ့ရွင္တို႔ မင္းတို႔ဟာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္ရာ ျမတ္ဘုရားသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းျပဳေနၾကပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရက္ရက္ စက္စက္ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ေနၾကသနည္းဟုဆုိကာ သူတို႔ႏွစ္ပါးကို ဘုရားရွင္ထံေခၚသြားၾကျပီး ဘုရားရွင္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။

ဘုရားရွင္က ေမးျမန္းစီစစ္ျပီး အဘယ့္ေၾကာင့္ ရဟန္းလုပ္ေနျပီး သူမ်ားအသက္သတ္ရေလ သနည္း ဘုရားမပြင့္မီ ေရွးပညာရွိေတြေတာင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ႏွင့္ေနလ်က္ မေျပာပ ေလာက္တဲ့အျပစ္ေသးေသးကေလးျပဳမိတာကုိေတာင္ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့ၾက တယ္ ငါ့ရွင္တို႔က ရဟန္းလုပ္ေနျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေကာင္းမွန္းေတာင္မသိ လက္ရဲ ဇက္ရဲ လုပ္ျဖစ္ၾကပေလတယ္၊ ရဟန္းဆိုတာ ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါေစာင့္စည္းရတယ္ကဲြ႔-ဟုဆုိကာ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ေရွးအခါက ဣႏၵပတၱျမိဳ႕ ဓနဉၥယေကာရဗ်မင္းအုပ္ခ်ဳပ္စဉ္ ဘုရားအေလာင္းဟာ ဘုရင့္သား ေတာ္အျဖစ္ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာေလသည္၊ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ တကၠသုိလ္ျပည္မွာ ပညာသင္ျပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕မင္းျဖစ္ျပီး ဖခင္မင္းၾကီးနတ္ရြာစံေသာအခါ ထီးေမြနန္းေမြ ဆက္ခံခဲ့ေလသည္၊ ထီးေမြနန္းရာဆက္ခံျပီး မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးႏွင့္အညီ တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့သည္၊ ကုရုဓမၼဟုေခၚေသာ ငါးပါးသီလကိုလည္း ခါး၀တ္ပုဆိုးပမာ မပ်က္ မကြက္ေစာင့္ထိမ္းခဲ့ေလသည္၊ ဘုရားေလာင္းႏွင့္အတူ ငါးပါးသီလကုိ မပ်က္ေအာင္ေစာင့္ စည္းခဲ့သူမ်ားမွာ-

၁။ ဘုရားေလာင္း
၂။ မယ္ေတာ္
၃။ အဂၢမေဟသီေခၚမိဖုယားေခါင္ၾကီး
၄။ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသား
၅။ ပုေရာဟိတ္ပုဏၰား
၆။ တိုင္တား အမတ္
၇။ ရထားထိန္း
၈။ သူေ႒း
၉။ တင္း ေတာင္းျခင္အမတ္
၁၀။ တံခါးေစာင့္အမတ္ၾကီး ႏွင့္
၁၁။ ျပည့္တန္ဆာမတုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။

မင္းၾကီးသည္ ျမိဳ႕တံခါးေလးေပါက္ ျမိဳ႕လယ္ႏွင့္ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဤေျခာက္ဌာနတုိ႔၌ အလွဴ မ႑ပ္ၾကီးမ်ားေဆာက္လ်က္ ေန႔စဉ္ ၆-သိန္းအကုန္အက်ခံလ်က္ (ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြ်န္းလံုး လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနစရာမလုိေသာ) ထြန္တံုးပိတ္ အလွဴဒါန ၾကီးျပဳလုပ္ေလသည္၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မင္းၾကီးသည္ အလွဴ အတန္းအလြန္ရက္ေရာ ေသာေၾကာင့္ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကြ်န္းလံုးက ခ်စ္ၾကည္ညိဳၾကလ်က္ သူ႔စကားလုိက္နာ သူ႔ၾသဇာ ေညာင္းလ်က္ရွိသည္။

ထုိအခ်ိန္ ကာလိဂၤတုိင္း ဒႏၲပူရျမိဳ႕မွာ ကာလိဂၤမင္းအုပ္စုိးေနခိုက္ျဖစ္၏၊ ထုိတိုင္းျပည္မွာ မိုဃ္းေခါင္ ေရရွားလ်က္ရွိေနသည္၊ မုိဃ္းေခါင္ ေရရွားသျဖင့္ အသီးအႏွံမ်ားပ်က္ခါ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါး အစာရွားလ်က္ရွိသည္၊ အစာ အာဟာရမလံုေလာက္သျဖင့္ လူအမ်ား ေရာဂါဘယ မ်ားျဖစ္ပြားလ်က္ရွိသည္၊ မုိဃ္းမရြာျခင္း ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း ေရာဂါမ်ားျခင္းဆုိတဲ့ ေဘးၾကီး သံုးမ်ိဳး ဆုိက္ကပ္လ်က္ရွိေနေလသည္။

တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ သူတို႔ပုိင္ ဘာပစၥည္းမွယူငင္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကေလးငယ္ေတြ လက္ဆဲြကာ အစာရလုိရျငား ဟုိဟုိ ဒီဒီလွည့္လည္သြားလာေနၾကရေလသည္၊ တစ္ေန႔ တိုင္းသူျပည္သားတုိ႔္ ဒႏၲပူရျမိဳ႕ရွိ နန္းေတာ္တံခါး၀မွာ စုရံုးထုိင္ေနၾကေလသည္၊မင္းၾကီးသည္ ေလသာေဆာင္မွာခဏရပ္ေနစဉ္ လူအုပ္ရဲ့ ဆူညံသံေတြၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အေျခအေနကုိ ေမးျမန္းရာ အမတ္ၾကီးမ်ားက မိုဃ္းမရြာသျဖင့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြပ်က္ျခင္း အစာေရစာငတ္ ျပတ္ျခင္း ေရာဂါဘယထူေျပာျခင္းဆုိတဲ့ ေဘးၾကီးသံုးမ်ိဳးဆိုက္ေနေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ပုိင္ ဆိုင္ေသာပစၥည္းမ်ားကိုထားခဲ့ျပီး ကေလးငယ္မ်ားလက္ဆဲြလ်က္ အစာရလုိရျငား ဟုိဟုိ ဒီဒီ လွည့္လည္သြားလာေနၾကရေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကေလသည္။

ထုိအခါ မင္းၾကီးက ေရွးေရွးမင္းမ်ား ဤကဲ့သုိ႔ မုိဃ္းခါင္ ေရရွား အစာရွားျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ဘယ္လုိ မ်ားလုပ္ခဲ့ၾကသလဲဟုေမးရာ ေရွးမင္းမ်ား မုိဃ္းေခါင္ ေရရွား အစာရွားခဲ့ေသာ္ အလွဴ ဒါနျပဳလုပ္ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ ေဆာက္တည္ထားေသာဥပုသ္ကိုဆင္ျခင္လ်က္ ၇-ရက္ပတ္လံုး က်က္သေရတုိက္ခန္းအတြင္း ျမက္ဖ်ာၾကမ္းအခင္းေပၚမွာ အိပ္ေနတတ္ၾက သည္ ထုိအခါ မိုဃ္းရြာပါေတာ့သည္ဟု ေလွ်ာက္ၾကေလ၏၊ ေကာင္းျပီ ဒါဆုိ ငါလည္း ထိုကဲ့သုိ႔ျပဳလုပ္မည္ဟုဆုိကာ ဒါနျပဳ ဥပုသ္ေစာင့္ျပီး ၇-ရက္ပတ္လံုး ဥပုသ္ကုိဆင္ျခင္ လ်က္ေနခ့ဲေလသည္၊ သုိ႔ေသာ္လဲ မုိဃ္းကား မရြာေပ။

ထုိအခါ မင္းၾကီးက အမတ္ၾကီးမ်ားကုိေခၚလ်က္ ငါ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္ေသာကိစၥမ်ားျပဳခဲ့ျပီ ဒါေပမဲ့ မုိဃ္းမရြာခဲ့၊ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ-ဟုေမးျပန္ေလသည္၊ မင္းၾကီး ဣႏၵပတၱျမိဳ႕က ဓနဉၨယေကာရဗ် မင္းၾကီးမွာ အဉၨန၀ဏၰအမည္ရွိေသာ မဂၤလာဆင္ေတာ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ရွိသည္၊ ထိုဆင္ေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ဖမ္းယူေခၚေဆာင္ႏိုင္မည္ ဆုိပါက မုိဃ္းရြာပါလိမ့္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထိုဆင္ေတာ္ကို ဖမ္းယူေခၚေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ကား မလြယ္ကူေခ် ထိုမင္းမွာ စစ္သည္အင္အားေတာင့္တင္းခုိင္မာ၏ စစ္တုိက္ယူလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေပ၊ ဒါဆို ထုိဆင္ေတာ္ရေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့။

မင္းၾကီး မပူပါနဲ႔ စစ္တုိက္ေနစရာမလုိပါ၊ ထိုမင္းၾကီးသည္ အလွဴဒါန အလြန္ရက္ေရာပါသည္၊ အလွဴဒါနမွာ အလြန္ေပ်ာ္ေမြ႔ပါသည္၊ အလွဴခံပါက ဦးေခါင္းကုိေတာင္ျဖတ္လွဴမည့္မင္း၊ မ်က္လံုးကုိေတာင္ ေဖါက္လွဴမည့္မင္း၊ နန္းစည္းစိမ္ကိုေတာင္စြန္႔လႊတ္လွဴမည့္မင္းျဖစ္ပါသည္ တိရစၧာန္ျဖစ္တဲ့ ဆင္ေတာ္ေလာက္ကေတာ့ အလြယ္တကူေလး လွဴမည့္မင္းျဖစ္ပါသည္ ဟုေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။

ဒါဆို အဲဒီဆင္ကုိ ဘယ္သူေတြသြားအလွဴခံႏိုင္ၾကမလဲဟု ကေမးရာ၊ ပုဏၰားၾကီးမ်ားသြား ေရာက္အလွဴခံရင္ ရႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေလ်ာက္ထားၾကရာ၊ ဒါဆုိ ပုဏၰားရြာမွ ပုဏၰားၾကီး ရွစ္ေယာက္ကုိေခၚလိုက္ၾကဟုဆိုကာ ထိုက္သင့္သလုိေပးကမ္းခ်ီးျမင့္ျပီး ဆင္ေတာ္အလွဴခံဖို႔ လႊတ္လိုက္ေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတို႔သည္ ရိကၡာအလံုအေလာက္ယူလ်က္ သာမံခရီးသြားအသြင္ျဖင့္ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ တစ္ညမွ်သာအိပ္ျပီး ျမန္ႏုိင္သမွ် အျမန္သြားၾကရာ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ျဖင့္ေရာက္၍ နန္းေတာ္တံခါး အလွဴမ႑ပ္မွာထမင္းစားျပီးအနားယူ အပန္းေျဖၾကလ်က္ ဘယ္ေသာအခါ မင္းၾကီး အလွဴမ႑ပ္သုိ႔လာေရာက္မည္နည္းဟု ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကေလသည္၊ မင္းၾကီးသည္ လျပည့္ လကြယ္ လဆန္းရွစ္ရက္ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ လာတတ္ေၾကာင္း မနက္ျဖန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ မင္းၾကီးလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆုိၾကေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတို႔သည္ ေနာက္ရက္မနက္ေစာေစာသြား၍ နန္းေတာ္အေရွ႕တံခါးမွာ မင္းၾကီးအလာ ကုိေစာင့္ၾကိဳေနၾကေလသည္၊ ဘုရားေလာင္းမင္းၾကီးသည္ အလံုးစံုေသာတန္ဆာမ်ားဆင္ယင္လ်က္ ဆင္ေတာ္စီးျပီး မ်ားစြာေသာ ေျခြရံမူးမတ္ပရိသတ္ႏွင့္အတူ ျမိဳ႕အေရွ႕တံခါးမုခ္မွ အလွဴ မ႑ပ္သုိ႔ေရာက္လာခဲ့ျပီး အလွဴခံ ၇-ေယာက္ ၈-ေယာက္ေလာက္ကုိ သူကုိယ္တုိင္လွဴဒါန္းျပီး အလွဴခံတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ ဒီေလာက္ ဒီေလာက္စီလွဴၾကဟု မွာၾကားထားျပီး ဆင္ေတာ္ေပၚျပန္တက္ျပီး ျမိဳ႕ေတာင္ဖက္ရွိ အလွဴမ႑ပ္ဆီသုိ႔ ခရီးဆက္ေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတုိ႔သည္ နန္းအေရွ႕မုခ္မွာ အေစာင့္အၾကပ္မ်ားအလြန္ထူထပ္သျဖင့္ ဆင္ေတာ္ အလွဴခံခြင့္မရသျဖင့္ နန္းေတာ္ေတာင္မုခ္သုိ႔ အေျပးအလႊားသြားေရာက္ကာ မင္းၾကီးအလာကုိ အလွဴမ႑ပ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းေသာေနရာမွ ရပ္လ်က္္ ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ မင္းၾကီးဆိုက္ေရာက္လာေသာအခါ လက္မ်ားကုိေျမွာက္လ်က္ မင္းၾကီး ေအာင္ပါေစ မင္းၾကီး ေအာင္ပါေစဟု ေၾကြးေၾကာ္ၾကေလသည္၊ မင္းၾကီးသည္ ဆင္ေတာ္ကိုရပ္ေစလ်က္ ၀ရဇိန္ခြ်န္း ျဖင့္ဆင္ေတာ္ကုိျပန္လွည့္ေစျပီး သူတုိ႔ထံသြားကာ အုိ… ပုဏၰားၾကီးမ်ားတို႔ သင္တို႔ ဘာကုိမ်ား အလိုရွိၾကပါသနည္းဟုေမးေလသည္၊ ပုဏၰားၾကီးတို႔သည္ ဘုရားေလာင္းမင္းၾကီးကုိ ဤဂါထာျဖင့္ဆိုကာ ေလ်ာက္ထားၾကေလသည္။

တ၀ သဒၶဉၥ သီလဉၥ၊ ၀ိဒိတြာန ဇနာဓိပ၊
၀ဏၰံ အဉၨန၀ေဏၰန၊ ကာလိဂၤသၼိ ံနိမိမွေသ။

အုိ အရွင္မင္းၾကီး အရွင္မင္းၾကီး၏ သဒၶါ သီလတုိ႔ကိုအကြ်ႏု္ပ္ၾကားသိရပါသည္ အရွင္မင္းၾကီး သည္ အလွဴခံလာပါက အသက္ကိုပင္လွဴမည့္သူျဖစ္သည့္အတြက္ တိရစၧာန္ျဖစ္ေသာဆင္ကုိ အလွဴခံလာ၏ပါက မလွဴမရွိ ဧကန္လွဴမည္ဟုယံုၾကည္လ်က္ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မင္းၾကီး၏ မဂၤလာဆင္ေတာ္ႏွင့္ အကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏ ကာလိဂၤတုိင္းမွထြက္ေသာ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ား လဲလွယ္ေပးပါဟု ေလွ်ာက္ဆုိၾကေလ၏။

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းက အိုပုဏၰားၾကီးတုိ႔ ဤဆင္ကုိေရာင္း၍ ေငြေၾကးဓနမ်ားအလုိရွိပါမူ တန္ဆာအမ်ိဳးမ်ိဳးဆင္ထားသည့္အတုိင္း ဤဆင္ကုိလွဴပါအံ့ဟုဆိုကာ ေအာက္ပါဂါထာ မ်ားကို ဆိုျပန္ေလသည္။

အႏၷဘစၥာစ ဘဇၨာစ၊ ေယာဓ ဥဒၵိႆ ဂစၧတိ။
သေဗၺေတ အပၸဋိကၡိပၸါ၊ ပုဗၺာစရိယ ၀ေစာ ဣဒံ။
ဒဒါမိ ေ၀ါ ျဗာဟၼဏာ နာဂေမတံ၊ ရာဇာရဟံ ရာဇေဘာဂၢံ ယသႆီနံ၊
အလကၤတံ ေဟမဇာလာဘိဆႏၷံ၊ သာရထိ ံဂစၧထ ေယန ကာမံ။

ေပးဘူး ေကြ်းဘူး ေက်းဇူးရွိသူျဖစ္ေစ၊ ေပးဘူး ေကြ်းဘူး ေက်းဇူးမရွိသူျဖစ္ေစ တစံု တခု အလုိရွိလုိ႔ မိမိထံလာေရာက္အလွဴခံပါက မလွဴႏုိင္ပါ မေပးႏုိင္ပါဟု မျငင္းပါ၊ ဤစကားကား မိဘတို႔၏ အစဉ္အလာ အဆံုးအမ စကားမ်ားပဲျဖစ္ေခ်သည္။

သင္တုိ႔ကုိ မင္း၏အသံုးအေဆာင္သာျဖစ္ေသာ၊ မင္းအားသာထုိက္ေသာ ေရႊေငြေက်ာက္သံ ပတၱျမားမ်ားျဖင့္တန္ဆာဆင္ထားေသာဤဆင္ကုိ ဆင္ထိန္းႏွင့္တကြလွဴပါမည္၊ အလွဴခံျပီးပါ က သင္တို႔အလိုရွိရာအရပ္သို႔ စိတ္တိုင္းက်သြားႏိုင္ပါသည္ဟုဆုိကာ ဆင္ေတာ္ေပၚမွဆင္း၍ ဆင္မွာ တန္ဆာမဆင္ရေသးေသာေနရာရွိပါက တန္ဆာဆင္လ်က္ သံုးၾကိမ္တိုင္တိုင္လစ္လပ္ မႈမရွိေအာင္ ေသခ်ာစစ္ေဆးလ်က္ နံ႔သာေရမ်ားျဖင့္ ေရစက္ခ်ျပီးလွဴလိုက္ပါသည္။
၊
ပုဏၰားၾကီးတုိ႔သည္ ဆင္ေပၚတက္စီးျပီး ဒႏၲပူရျမိဳ႕ျပန္သြားၾက၍ မင္းအားဆက္သၾကေလ သည္၊ ဆင္ေတာ္ေရာက္ေသာ္လည္း ထိုႏုိင္ငံ၌ မုိဃ္းမရြာျပန္ေပ။ မင္းၾကီးကား အဘယ္သို႔ျပဳရ ပါအံ့နည္းဟု ေမးျမန္းျပန္ေလသည္။

ဓနဉၨယေကာရဗ်မင္းၾကီးသည္ ကုရုဓမၼကိုက်င့္၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုမင္း၏တုိင္းျပည္၌ ဆယ္ရက္ တစ္ၾကိမ္ ဆယ့္ငါးရက္တစ္ၾကိမ္ မိုဃ္းရြာေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ၾကျပန္ေလသည္၊ ဆင္သည္ မုိဃ္းရြာျခင္းငွါမစြမ္းႏိုင္ေပ ထုိေၾကာင့္ဒီဆင္ကုိ ဆင္ယင္ထားသည့္အတိုင္းေသာ တန္ဆာမ်ားျဖင့္ ပင္လွ်င္ မင္းၾကီးအားျပန္လည္ဆက္သ၍၊ အဲဒီမင္းၾကီးက်င့္ေသာ ကုရုဓမၼတရားမ်ားကိုသာ ေရႊေပလႊာ၌ေရး၍ယူခဲ့ၾကကုန္ေလာ့ဟု ေစလႊတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတို႔သည္ ဆင္ေတာ္ကိုျပန္လည္အပ္ႏွင္းျပီး မင္းၾကီး ဤဆင္သည္အကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ တုိင္းျပည္၌ မုိဃ္းရြာျခင္းငွါမတတ္ႏုိင္ပါ၊ အရွင္မင္းၾကီးက်င့္ေသာ ကုရုဓမၼတရားမ်ားကိုသာ အကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔မင္းၾကီး က်င့္လုိပါသည္ အရွင္မင္းၾကီးက်င့္ေသာ ထုိကုရုဓမၼတရားမ်ားကုိသာ ဤေရႊေပလႊာ၌ေရး၍ ယူခဲ့ၾကကုန္ေလာ့ဟု အမိန္႔ေတာ္ပါရွိပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကေလ သည္။

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းက အေမာင္တုိ႔ ငါသည္ ကုရုဓမၼကုိေစာင့္ေရွာက္သည္ကား မွန္ပါ၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ယခုအခါ ထုိကုရုဓမၼ၌ ကုကၠဳစၥ=အလို႔အလုိ (စဉ္ၾကယ္မွစဉ္ၾကယ္ပါေတာ့ မလားဟု သံသယ) ျဖစ္ေနမိပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တုိ႔အားမေပးလုိပါ။

မင္းၾကီး အဘယ့္ေၾကာင့္ကုကၠဳစၥျဖစ္ေနပါသနည္း၊ နကၡတ္ပဲြသဘင္ကစားကုန္ေသာမင္းတို႔ သည္ ခပ္သိမ္းေသာတန္ဆာကိုဆင္ကုန္လ်က္ နတ္အသြင္ယူကာ စိတၱရာဇာနတ္မင္းထံ၌ တည္ကုန္၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတို႔သုိ႔ ပန္းတုိ႔ျဖင့္တန္ဆာဆင္ထားေသာ ျမားတုိ႔ကို ပစ္လႊတ္ ၾကကုန္၏၊ ေကာရဗ်မင္းပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ျမားေလးစင္းအနက္ ျမားသံုးစင္းကုိသာျမင္၍ ေရျပင္သုိ႔ပစ္အပ္ေသာျမားကုိမျမင္(မေတြ႔) ငါပစ္အပ္ေသာျမားသည္ ငါးေပၚသုိ႔က်၍ ငါးေသေလသေလာဟု သံသယျဖစ္မိေသာေၾကာင့္ ငါ၏သီလကုိ မႏွစ္သက္ ထို႔ေၾကာင့္ ငါေဆာက္တည္ထားေသာ ကုရုဓမၼ၌ သံသယျဖစ္မိေပ၏၊ မယ္ေတာ္ကား သီလစဉ္ၾကယ္ႏုိင္၏ မယ္ေတာ္၏သီလကိုသာ သြားယူၾကပါကုန္ေလာ့ဟု တုိက္တြန္းေလ၏။

ထိုအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က အို..မင္းျမတ္ အသင္မင္းျမတ္သည္ သတၱ၀ါတုိ႔အား ေသေစလုိေသာစိတ္မရွိပါမူ ပါဏာတိပါတ ကံ မျဖစ္ႏုိင္ပါ၊ မင္းၾကီး၏ ကုရုဓမၼကုိသာ ေပးပါကုန္ေလာ့ဟုဆုိကုန္၏၊ ဒါဆုိေရႊျပား၌ ေရးယူ ၾကကုန္ေလာ့

၁။ ပါေဏာ န ဟႏၲေဗၺာ၊ (သူ႔အသက္ မသတ္အပ္)
၂။ အဒိႏၷံ နာဒါတဗၺံ၊ (သူ႔ဥစၥာ မခုိးအပ္)
၃။ ကာေမသု မိစၧာ န စရိတဗၺံ၊ (ကာမဂုဏ္၌ မမွားအပ္)
၄။ မုသာ န ဘဏိတဗၺံ၊ (လိမ္ညာ မေျပာအပ္)
၅။ မဇၨံ န ပါတဗၺံ၊ (ေသအရက္ မေသာက္အပ္)
ဟုေရးေစ၍ ေရးျပီးေသာ္လည္း မိမိသီလကိုသိပ္မႏွစ္သက္လွ မယ္ေတာ့္ထံ သြားၾကကုန္ေလာ့ဟု ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။

မယ္ေတာ့္ထံေရာက္ေသာ္လည္း မယ္ေတာ္က အေမာင္တို႔ ငါ ကုရုဓမၼေစာင့္သည္ကား မွန္ပါ ၏ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကုရုဓမၼ၌ ကုကၠဳစၥ=သံသယျဖစ္မိေပ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ငါ့ကုရုဓမၼကို သင္တို႔အား မေပးလုိ၊ မယ္ေတာ့္မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိ၏၊ သားၾကီးကား မင္း၊ သားငယ္ကား အိမ္ေရွ႕မင္း၊ တုိင္းတစ္ပါးမင္းက ဘုရားေလာင္းအား တစ္သိန္းတန္ေသာစႏၵကူးနံ႔သာႏွစ္ႏွင့္ တစ္ေထာင္တန္ ေရႊပန္းကိုဆက္သလာ၏၊ ဘုရားေလာင္းသည္ မယ္ေတာ္အားပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေလ၏၊ မယ္ေတာ္ကား နံ႔သာလည္းမလိမ္း ပန္းလည္းမပန္လုိသျဖင့္ ေခြ်းမတုိ႔အားေပးဖို႔စိတ္ကူး၏၊ ေခြ်းမၾကီးကား မိဖုယားေခါင္ျဖစ္သျဖင့္ခ်မ္းသာသျဖင့္ ေရႊပန္းကိုေပး၍ ေခြ်းမငယ္ကား ဆင္းရဲ သျဖင့္ စႏၵကူးနံ႔သာကိုေပးျဖစ္၏၊ တကယ္ဆုိ ခ်မ္းသာဆင္းရဲေရြးမေနပဲ ျမင့္ျမတ္သူအားသာ ျမင့္ျမတ္ေသာအရာေပးသင့္ပါလ်က္ မလုပ္သင့္တာကုိ လုပ္မိေပ၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ၏သီလ ပ်က္ေလျပီေလာဟု သံသယျဖစ္မိေပ၏။

ထိုအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က မိမိကုိယ္ပုိင္ပစၥည္း ေပးလိုသူအားေပးရာ၌ သီလမပ်က္ႏုိင္ပါ မယ္ေတာ့္ ကုရုဓမၼကုိေပးပါေလာ့ဟုဆုိကုန္၍ ေရႊေပလႊာ၌ေရးကူးၾကေလ၏၊ အေမာင္တို႔ ဤသုိ႔ေပးရေသာ္လည္း သိပ္အားမရလွ ငါ့ေခြ်းမ၏ ကုရုဓမၼကား စဉ္ၾကယ္၏ ငါ့ေခြ်းမ၏ ကုရုဓမၼကုိ သြားယူၾကေလကုန္ဟု ေစလႊတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ေခြ်းမ (မိဖုယား)ထံ ကုရုဓမၼကုိေတာင္းေသာအခါ ငါ့သီလ၌ သံသယရွိသျဖင့္မေပးလုိဟု ဆိုျပန္ေလ၏၊ မိဖုယားၾကီးသည္ တစ္ေန႔ ေလသာျပဳတင္း၌ရပ္ေနစဉ္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ လာေသာ မင္းၾကီး၏ ဆင္ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ မင္းၾကီး၏ေနာက္မွ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကုိျမင္မိ ေသာအခါ သူ႔ကုိတပ္မက္မိသြားေလ၏၊ ငါအိမ္ေရွ႕မင္းႏွင့္ေပါင္းသင္းခဲ့ေသာ္ေကာင္းေလစြာ့ မင္းၾကီးနတ္ရြာစံလွ်င္ ငါ့ကုိသိမ္းယူလိမ့္မည္ဟုၾကံမိ၏၊ လင္ၾကီးရွိပါလ်က္ တစ္ပါးေသာ ေယာက်္ားကုိ ကိေလသာအလုိလိုက္လ်က္ ၾကံမိေပ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့သီလအေပၚသံသယျဖစ္ မိေပ၏။

ထုိအခါ ပုဏၰားၾကီးတုိ႔က အရွင္မိဖုယားၾကီး ဤသုိ႔ စိတ္ကူးရံုသက္သက္မွ်ျဖင့္ ျပစ္မႈမေျမာက္ ပါ မိဖုယားၾကီး၏ ကုရုဓမၼကိုေပးပါေလာ့ဟုဆုိကာေရႊေပလႊာ၌ေရးယူၾကေလ၏၊ သင္တို႔ေရး ယူၾကေသာ္လည္း ငါ၏သီလ၌ သိပ္အားမရလွေပ အိမ္ေရွ႕မင္းကား ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ ၏ သူ႔ထံသြား၍ ယူၾကေလကုန္ဟု ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတုိ႔သည္ အိမ္ေရွ႕မင္းထံေရာက္ေသာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းကလည္း သူ၏သီလ၌သံသယ ျဖစ္ေနေၾကာင္း တစ္ေန႔ မင္းၾကီးထံအခစား၀င္စဉ္ မုိဃ္းရြာသျဖင့္မင္းၾကီးက နန္းေတာ္တြင္အိပ္ ေစေၾကာင္း ေနာက္ပါပရိသတ္သည္ ခဏအၾကာျပန္ထြက္လာမည္အထင္ႏွင့္ မုိဃ္းေရထဲေစာင့္ ေနၾကေၾကာင္း ေနာက္ရက္မနက္ေစာေစာထြက္ေသာ္ တစ္ညလံုးမုိဃ္းေရထဲမွာေစာင့္ေနၾက ေသာသူတုိ႔ကုိေတြ႔မိသျဖင့္ မ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေၾကာင္း သူ႔သီလညစ္ႏြမ္းသြားေလာက္ ျပီျဖစ္သျဖင့္ မေပးလုိေၾကာင္းေျပာျပန္ေလသည္။

ထုိအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က အုိအိမ္ေရွ႕မင္း သင့္မွာ ပရိတ္သတ္မုိဃ္းစုိ၍ ဒုကၡေရာက္ၾကပါေစ ဟူေသာစိတ္ထားမရွိလွ်င္ အျပစ္မရွိပါေၾကာင္းဆုိကာ သူ၏ကုရုဓမၼကုိေရးယူၾကေလ၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း အိမ္ေရွ႕မင္းက ပုေရာဟိတ္ၾကီး္၏ သီလကုိသြားယူၾကကုန္ေလာ့ဟု ညႊန္လိုက္ ျပန္ေလသည္။

ပုေရာဟိတ္ၾကီးသည္လည္း ငါ၏သလအေပၚသံသယျဖစ္ေနမိ၏ေၾကာင္း၊ ငါသည္ မင္းနန္းေတာ္သုိ႔အခစား၀င္စဉ္ တုိင္းတစ္ပါးမင္းတုိ႔ လာေရာက္ဆက္သမည့္ အျပင္၌ ရပ္ထားေသာ ရထားအသစ္တစ္စင္းေတြ႔မိ၏၊ ငါသည္ အသက္ၾကီးျပီး မင္းၾကီးက ဤရထားအသစ္ ငါ့ကုိလွဴလွ်င္ေကာင္းမွာပဲဟု စိတ္အၾကံျဖစ္မိ၏၊ မင္းၾကီးက ငါ့ကုိေတြ႔ ေသာအခါ ရထားအသစ္ကုိလွဴ၏ မလွဴပါနဲ႔ျငင္းလုိ႔မရ၊ ငါသည္ ကုရုဓမၼေဆာက္တည္ထားသူ ျဖစ္ပါလ်က္ သူတစ္ပါးပစၥည္းကုိေလာဘျဖင့္ၾကံမိေပ၏၊ ငါ၏သီလစဉ္ၾကယ္ေတာ့အံ့မထင္ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့ကုရုဓမၼကို မေပးလုိဟုဆုိ၏။

ထုိအခါပုဏၰားၾကီးတုိ႔က ေလာဘျဖစ္ရံုမွ်ျဖင့္ သီလမပ်က္ႏုိင္ေပဟုဆုိကာ ပုေရာဟိတ္ၾကီး၏ ကုရုဓမၼကိုေရးကူးသြားၾကေလ၏၊ ပုေရာဟိတ္ၾကီးကလည္း ၾကိဳးတုိင္း အမတ္ထံသြားၾကေလ ကုန္ဟု ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ၾကိဳးတိုင္းအမတ္ကလည္း ငါ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔ ၾကိဳးတိုင္း အမတ္သည္ လယ္ကုိတိုင္းသည္ရွိေသာ္ ၾကိဳးခ်ည္ထားေသာဒုက္တစ္ေခ်ာင္းကို လယ္ရွင္အားကုိင္္္္ေစ၍ ဒုက္တစ္ေခ်ာင္းကုိမိမိက ကိုင္ေလသည္ မိမိကုိင္ေသာဒုက္ကုိ ေျမ၌ငုတ္ရိုက္မည္ျပဳရာ ပုဇြန္တြင္းတည့္တည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပုဇြန္ေသမွားစုိးမိေလသည္၊ ဟုိဘက္ကိုနဲနဲေရႊ႕ရုိက္ပါက မင္းနစ္နာမည္၊ ဒီဘက္ကုိနဲနဲေရႊ႔ရိုက္ပါက လယ္သမားနစ္နာမည္ ပုဇြန္လႈပ္ရွားတာလဲ မေတြ႔သျဖင့္ ပုဇြန္းတြင္းအလယ္တည့္တည့္ ငုတ္ရိုက္လုိက္ေလသည္ ထုိအခါ ပုဇြန္ျမည္သံၾကားလုိက္ရ၏ ပုဇြန္ေသမ်ားေသေလသေလာဟု သံသယျဖစ္မိ၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ၏ကုရုဓမၼအေပၚသံသယျဖစ္မိသျဖင့္ မေပးလုိဟုဆုိ၏။

ထုိအခါ ပုဏၰားၾကီးတုိ႔က ပုဇြန္ေသေစလုိေသာစိတ္ေစတနာမရွိပါက အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါ ဟုဆုိကာ ပုေရာဟိတ္ထံမွကုရုဓမၼကုိေရးကူးသြားၾကေလ၏၊ ပုေရာဟိတ္ၾကီးကလည္း ရထားထိန္းထံသြားၾကပါဟု ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ရထားထိန္းကလည္း ငါ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔ မင္းၾကီးဥယ်ာဉ္မွအျပန္ ေန၀င္လုဆဲဆဲ မုိဃ္းသားတိမ္လိပ္မ်ားတက္လာသျဖင့္ မင္းၾကီးမုိဃ္းမစုိေစရန္ သိေႏၶာျမင္းအား ႏွင္တံျပေလ၏ သိေႏၶာျမင္းသည္ လွ်င္ျမန္စြာေျပသြားေလ၏ ေနာက္ေနာင္ ဥယ်ာဉ္သုိ႔သြား ေသာ္လည္းေကာင္း ျပန္ေသာ္လည္းေကာင္း ထုိေနရာေရာက္ေသာအခါ အႏၲရာယ္တစံု တရာ ရွိသည္အထင္ႏွင့္ သိေႏၶာျမင္းသည္အလွ်င္အျမန္ေျပးေလ၏၊ သူ၏ႏွင္တံျပခဲ့မႈေၾကာင့္ ျမင္းမွာ မ်ားစြာပင္ပန္းရေလ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္ေနမိေၾကာင္း ဆုိေလ၏။

ထိုအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က သင့္မွာ ျမင္းပင္ပန္းေစလိုေသာ စိတ္ေစတနာမရွိပါက အျပစ္မရွိပါဟုဆုိကာ သူ၏ ကုရုဓမၼကိုကူးယူသြားၾကေလ၏ သုိ႔ေသာ္လည္း သူေဌးထံ သြာၾကပါအုန္းဟု ညႊန္လိုက္ ျပန္ေလသည္။

သူေဌးထံေရာက္ေသာအခါမွာလည္း သူေဌးက သူ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္ေနမိေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔ စပါးခင္းသို႔သြားေသာအခါ စပါးႏွံတစ္ဆုပ္ကုိ ပန္းအျဖစ္ ပန္ရန္ ျဖတ္ယူခဲ့၏၊ ယူျပီးေနာက္ငါသည္ မင္းအတြက္ အခြန္အခမေပးရေသး အခြန္မေပးရေသးေသာစပါး တစ္ဆုပ္ကို ျဖတ္ယူမိခဲ့၏ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္မိေၾကာင္းဆုိေလ၏။

ထိုအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က သူေဌးၾကီးမွာ အခြန္အခခိုးလုိစိတ္မရွိပဲျဖတ္ယူမိသည္ျဖစ္ပါက အဒိႏၷဒါန္မျဖစ္ေၾကာင္းဆိုကာ သူေဌးထံမွ ကုရုဓမၼကုိကူးယူခ့ဲၾကေလ၏ သုိ႔ေသာ္လည္း သူေဌးက တင္းေတာင္းျခင္အမတ္ထံ သြားၾကရန္ ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

တင္းေတာင္းျခင္အမတ္ကလည္း မိမိသီလအေပၚသံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ တစ္ခါက မင္းအခြန္အခ အတြက္စပါးျခင္ေနစဉ္ မျခင္အပ္ေသးေသာေကာက္ႏွံမ်ားကုိ မင္းအတြက္ျခင္ယူထား၏ ထုိစဉ္မုိဃ္းရြာခ်သျဖင့္ ေနရာေျပာင္းရင္း အမွတ္မေသခ်ာျဖစ္ေန၏ မင္းအတြက္မျခင္အပ္ေသးသည္ကုိျခင္ယူထားလ်က္ ယူျပီးေလသေလာ မယူရေသးေလသေလာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ စာရင္းသြင္းမိေသာ္ မင္းျမတ္၍ လယ္သမားနစ္နာ၏၊၊ သူ၏မေသမခ်ာလုပ္မိမႈအတြက္ သူ႔သီလကုိ သံသယျဖစ္ေနမိေၾကာင္းဆုိေလ၏။

ထိုအခါ ပုဏၰာၾကီးတို႔က ခုိးလုိစိတ္မရွိခဲ့ေသာ္ အဒိႏၷဒါန္မျဖစ္ပါဟုဆုိ ကာ သူ၏ကုရုဓမၼတို႔ကိုကူးယူသြားၾကေလ၏ သုိ႔ေသာ္လည္း တင္းေတာင္းျခင္အမတ္က တံခါးေစာင့္ထံသြားၾကပါေလဟု ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

တံခါးေစာင့္ထံေရာက္ေသာအခါမွာလည္း သူ၏သီလအေပၚသံသယျဖစ္ေနမိေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္သည္ ႏွမႏွင့္အတူထင္းေခြသြားရာ ျမိဳ႕တံခါးပိတ္ခ်ိန္မွျပန္ေရာက္လာ သျဖင့္ တံခါးေစာင့္က ဖြင့္မေပးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း တစ္ေနကုန္ေတာထဲမွာ မိမိမယားႏွင့္ကာမ ဂုဏ္ေပ်ာ္ေမြ႔အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ေလသေလာဟု အျပစ္တင္ေလ၏၊ ထုိအခါ သူဆင္းရဲက သူသည္ မယားမဟုတ္ ႏွမျဖစ္သည္ဟုဆိုေလသည္၊ ထိုအခါ ငါသည္ ကုရုဓမၼေစာင့္လ်က္ စြပ္စဲြမိေလ၏ ဟုဆုိကာ သူ႔သီလအေပၚ သံသယျဖစ္ မိေၾကာင္းဆိုေလ၏။

ထုိအခါ ပုဏၰားၾကီးတို႔က မယားထင္မိ၍ ဆိုရာ၌ မုသာ၀ါဒမထုိက္ေၾကာင္းေျပာဆုိ၍ သူ၏ ကုရုဓမၼကုိကူးယူသြားၾကေလ၏ သုိ႔ေသာ္လည္း တံခါးေစာင့္က ျပည့္တန္ဆာမထံ သြားၾကပါ ကုန္ဟု ညႊန္လိုက္ျပန္ေလသည္။

ျပည့္တန္ဆာမကလည္း သူ၏သီလအေပၚ သံသယျဖစ္ေနမိေၾကာင္း၊ သိၾကားမင္းသည္ ျပည့္တန္ဆာမ၏သီလကုိစံုစမ္းလုိသျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္အသြင္ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးရန္ စရံေပးထားလ်က္ သံုးႏွစ္တိုင္ ျပန္မလာေခ်၊ ျပည့္တန္ဆာမသည္ သီလပ်က္မည္စုိသျဖင့္ လူသစ္ကိုလက္မခံေခ်၊ သံုးႏွစ္ျပည့္ေသာ္ ဘ၀ရပ္တည္ရန္ ေငြမရွိေတာ့သျဖင့္ လူသစ္ လက္ခံလုိ႔ ရ မရ တရားအဆံုးအျဖတ္ခံေလ၏၊ သံုးႏွစ္ျပည္၍မလာေသာ္ လူသစ္ လက္ခံႏုိင္ ေၾကာင္း အဆံုးအျဖတ္ေပးရာ လူသစ္၏ေငြကုိ လက္ခံမည္အျပဳ ရုတ္တရက္သိၾကားမင္းက လုလင္အသြင္ျဖင့္ေရာက္လာ၏။

ထိုအခါ လူသစ္ထံမွ ေငြလက္ခံမည္လက္ကုိ ခ်က္ခ်င္းရုပ္လုိက္ျပီး လူေဟာင္းေရာက္လာျပီျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ သင့္ေငြ လက္မခံေတာပါဟု ျငင္းဆုိလိုက္ေလသည္၊ ထုိအခါ သိၾကားမင္းက ကိုယ္ထင္ရွားျပကာ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားအေပါင္းကုိစုရံုးေစလ်က္ သူသည္ ျပည့္တန္ဆာမ၏သီလ ကုိစံုစမ္းလိုသည္ျဖစ္၍ ဤကဲ့သုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း သူသည္ သီလမပ်က္ေပ သင္တုိ႔လည္း သူကဲ့သုိ႔ သီလမပ်က္ေအာင္္ေစာင့္စည္းၾကပါေလဟုဆုိရင္း ျပည့္တန္ဆာမကုိ ရတနာ (၇)ႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ေပးခဲ့ျပီး နတ္ျပည္သို႔ျပန္သြားေလသည္။ ျပည့္တန္ဆာမသည္ စရံေပးထားသူႏွင့္ မေပ်ာ္ရေသးမွီမွာ လူသစ္တစ္ေယာက္၏ေငြကုိ ခံယူရန္ လက္လွန္းမိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔သီလအေပၚသံသယျဖစ္မိေၾကာင္းဆုိေလ၏၊ ထုိအခါပုဏၰားၾကီးတို႔က လက္ျဖန္႔ကာမွ်ျဖင့္ သီလမပ်က္ေၾကာင္းဆုိကာ သူ၏ကုရုဓမၼကိုကူးယူသြားၾကေလသည္။

ပုဏၰားၾကီးတို႔သည္ ထုိ (၁၁) ေယာက္ေသာသူတို႔၏ သီလကို ေရႊျပား၌ကူးယူခဲ့ၾက၍ ကာလိဂၤ မင္းအား ဆက္သၾကေလသည္၊ ကာလိဂၤမင္းသည္ ကုရုဓမၼ၌တည္၍ ငါးပါးသီလကုိလံုျခံဳစြာ ေစာင့္ထိန္းေလ၏ ထိုအခါ ကာလိဂၤတိုင္းမွာ မိုဃ္းရြာ၍ ေဘးၾကီးသံုးပါးမွလြတ္ကာ သာယာ ၀ေျပာသြားေလေတာ့သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အသက္ထက္ဆံုး ဒါနစေသာ ေကာင္းမႈမ်ားျပဳလုပ္လ်က္ ပရိသတ္ႏွင့္တကြ နတ္ျပည္ေရာက္သြားၾကေလသတည္း။
ဇာ၊႒၊၂၊၃၃၀။

ဦးနႏၵာစာရ မံုရြာ
credit