(ဒီေဆာင္းပါးဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္တို႔ ဂ်ီေမးလ္တို႔မွာလည္း ျပန္႔ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီေနရာက ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)

(ဒီေဆာင္းပါးဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္တို႔ ဂ်ီေမးလ္တို႔မွာလည္း ျပန္႔ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မဖတ္ရေသးသူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီေနရာက ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)

အစိုးရသစ္ရဲ႕အၾကံေပးအဖြဲ႔က ဦး၀င္စတန္ဆက္ေအာင္ ေျပာလိုက္တဲ့ ပညာတတ္မ်ား ျပန္လည္ေခၚယူေရးဆိုတာေလး ၾကားၿပီးကတည္းက က်မ ရင္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပလံုစီေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း စာေခ်ာေအာင္ မေရးတတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း ဝလံုးတန္းဆိုေတာ့ စာ႐ိုက္ရမွာ ေၾကာက္တာေတြေပါင္းၿပီး လက္တြန္႔ေနမိပါတယ္။

၅-၈-၂၀၁၁ ေၾကးမံုသတင္းစာမွာပါတဲ့ ေမာင္တင္ေအး (သရက္) ရဲ႕ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြာျခင္း ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရေတာ့ ေျပာ ခ်င္စိတ္ေတြ တားမရေတာ့ပါဘူး။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ဒီ Post ေလးတင္ၿပီး ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။ အေျပာ မတတ္လို႔ ဆဲသလိုျဖစ္ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။



ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မဟာ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါသူထဲမွာ မပါေၾကာင္းပါ။ အခုထိ က်မ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေနထိုင္လ်က္႐ွိပါတယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္း ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဘို႔ေျခလွမ္း ေနျခင္းမ႐ွိပါ။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာသူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ သူတို႔ကိုအျပစ္ မျမင္၊ အျပစ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံကိုမခ်စ္လို႔ စြန္႔ခြါသြားၾကတယ္လို႔လည္း ဘယ္တံုးကမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မ တို႔ ဒီတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္သေလာက္ သူတို႔လည္း ခ်စ္ႀကမွာပါ။ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ အကယ္၍ သူတို႔လက္႐ွိေနတဲ့ တိုင္း ျပည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ အားကစားပြဲတခုမွာ ထိပ္တိုက္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုႏိုင္ ေစခ်င္သလဲလို႔။ သူတို႔ ျမန္မာလို႔ဘဲေျဖၾကမွာ ပါ။ ဒါဆိုသူတို႔ဘာလို႔ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါသြားၾကသလဲလို႔ေမးရင္ က်မ အျမင္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့တာ၀န္႐ိွသူမ်ား က တန္ဖိုးမထားခဲ့လို႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေပးခ်င္လို႔ ဆို တဲ့အေျဖႏွစ္ခု က်မ ေတြ႔ပါတယ္။

သူတို႔ကိုႏိုင္ငံေတာ္႐ဲ့တာ၀န္႐ွိသူမ်ားက တန္ဖိုးမထားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း က်မကိုယ္ေတြ႔ေတြနဲ႔ ႐ွင္းျပပါမယ္။ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရတဲ့ေခတ္က အစိုးရဝန္ထမ္း အလုပ္ရဘို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ ေရး စာေမးပြဲကို ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ စစ္ေဆးၿပီး ေအာင္မွ သတ္မွတ္ဦးေရဘဲ ခန္႔ထားတဲ့စနစ္ပါ။ ဆရာဝန္ေတြ အတြက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းလုပ္သက္ ၂ ႏွစ္႐ွိမွ ဘြဲ႔လြန္ေျဖခြင့္ေပးတဲ့ ေခတ္ပါ။

က်မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ “သူ” ၊ေဒါက္တာထြန္းေ႐ႊရဲ႕ “သက္ေဝေမေက်ာ့”၊ ေဒါက္ တာေမာင္သင္ ရဲ႕“ကိုယ္ေတြ႔ဝတၳဳတိုမ်ား” နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရေတာ့ အဲဒီဝတၳဳေတြထဲကလို ေစတနာဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်ုင္ခဲ့သူပါ။ ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကယားျပည္နယ္က ဆရာဝန္မေလး သူလက္ထပ္တဲ့ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲက်င္းပေနရင္း ထားခဲ့ၿပီး မီးမဖြားႏိုင္တဲ့ လူနာကို ေဆးသြားကုေပးလို႔ ေယာကၡမေလာင္းက မဂၤလာပြဲဖ်က္ပစ္တာေတြ၊ သူေသေတာ့ ေဆးခန္းက “အထက္သို႔”ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ကယားလူမ်ဳိးေတြက အုတ္ဂူေလးမွာ တပ္ေပးတာေတြ ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်မတတ္ အားက်မိခဲ့ရသူပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ဆရာဝန္လုပ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သူ လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်မတို႔ ေ႐ွ႕အတန္းက အကိုအမေတြ ေအာင္ၿပီးေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးက စာေမးပြဲမက်င္းပေပးလို႔ ဆမ လက္မွတ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနၾကတာ ၄-၅ ႏွစ္ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မတို႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ (က်မတို႔ အတန္းက လူႀကီးသားသမီးေတြမ်ားတယ္) စာေမးပြဲေခၚၿပီဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဗဟု သုတ စာေမးပြဲ ႏွစ္ဘာသာအတြက္လည္း ေလ့လာရပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္က နယ္မွာေနတာလည္းျဖစ္၊ တသက္လံုး က်ဴ႐ွင္ မတက္ခဲ့ဘူးေတာ့ ဒါအတြက္နဲ႔ေတာ့ မတက္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ ဖတ္ေနက် သတင္းစာေတြလည္း ညက္ညက္ေက် ေအာင္ဖတ္မွတ္တာေပါ့။ ေရးေျဖကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေအာင္ပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖအတြက္ အမ်ားေျပာသလို ျမန္ မာဆန္ဆန္ေလးဝတ္၊ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးေလးနဲ႔ Interview ခန္းထဲဝင္၊ ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေရးက လူႀကီးေတြ ၅ ေယာက္ ဝိုင္း ၿပီးေမးၾကသမွ် က်မ အထင္ ၈၀ – ၉၀ % ေလာက္ က်မ ေျဖႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေမးၿပီး တဲ့အခါ တေယာက္က သမီးအသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲတဲ့။ က်မက ၂၄ ႏွစ္လို႔ေျဖပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေအာ္ ငယ္ပါေသးတယ္တဲ့။ က်မသိလိုက္ပါၿပီ။ က်မကို မေ႐ြးေတာ့ဘူးလို႔။ ေျပာဘို႔ေမ့ က်န္သြားတယ္ ေက်ာင္းမွာလည္း က်မ က အမွတ္ေတြသိပ္မဆိုးတဲ့အထဲမွာ ပါပါတယ္။

အရည္အခ်င္း ကိုမေရြးဘဲ ငယ္ေသးလို႔မေခၚခ်င္ရင္လည္း အစကတည္းက အသက္ကို ျမႇင့္ၿပီးကန္႔သတ္ပါလား။ ျပန္ အထြက္မွာ အသိတေယာက္နဲ႔တိုးေတာ့ ေစာေစာကမွႀကိဳမေျပာဘဲ။ Plaster ႐ွာေပးလို႔ရတယ္တဲ့ေလ။ က်မ အရည္အ ခ်င္းမ႐ွိဘဲ Plaster နဲ႔မွ ရမယ့္အလုပ္ကို က်မလည္း မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ စာေမးပြဲေခၚေတာ့ စာ ေတာင္ မဖတ္ေတာ့ဘဲ သြားေျဖပါတယ္။ ေရးေျဖကေတာ့ ေအာင္တာပါဘဲ။ ႏႈတ္ေျဖကေတာ့ စိတ္နာလို႔ သြားကိုမေျဖ ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တကယ္ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ေပးမယ့္ ဝန္ထမ္းေကာင္းတေယာက္ကို သူတို႔လႊင့္ ပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူကစာသိပ္ေတာ္ပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ ေျခာက္ထပ္ကြမ္းပါ။ ေက်ာင္းမွာ Roll No: (2) ပါ။ စာေမးပြဲတိုင္း ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္သူပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့ ေဆးသုေတသနက အလုပ္ေခၚတာ သူသြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေမးၿပီး၊ အဲဒီအလုပ္ဘဲ ျပန္လုပ္ပါလားလို႔ ေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီက တည္းက သူျပည္ပထြက္သြားတာ အခု အထူးကုႀကီးအျဖစ္ ျပည္ပမွာ အေျခခ်ေနပါၿပီ။ ေတာ္တဲ့သူက ဘယ္ေရာက္ ေရာက္ စင္ေတာ္က ေကာက္သြားမွာပါ။ တိုင္းျပည္ကေတာ့ နစ္နာခဲ့ပါၿပီ။ 88 အေရးအခင္းအၿပီးမွာ ျပည္ပထြက္ဖို႔လည္း လြယ္သြားေတာ့ က်မတို႔ အတန္းက ဝန္ထမ္းအလုပ္မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ ဆရာေတြ၊ ေနာင္ေတာ္အမေတာ္ေတြ ေရာ ႏိုင္ငံအသီးသီးကို ထြက္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ တိုင္းတပါးမွာ အေျခခ်ႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ဝန္ထမ္း၊ အိုက္တိုး ပေဂးဆံ၊ Waiter ၊ ဓါတ္ခြဲခန္းအကူ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ပညာအရည္အခ်င္းထက္နိ္မ့္က်တဲ့ အလုပ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ၿပီး ဝင္ေငြ ႐ွာ၊ တဖက္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ၾကရပါတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ မူလအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတိုင္း ရတဲ့သူ အနည္းအက်ဥ္း ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားၿပီးမွ ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ပဲ အသက္ေမြးႏိုင္တဲ့သူလည္း႐ွိ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိုင္းေျပာင္းၿပီး Sushi ဆိုင္ဖြင့္တာမ်ဳိး၊ အျခားအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလိုင္းကို ေျပာင္းလိုက္ၾကတဲ့သူ ေတြလည္း႐ွိပါတယ္။

ဒီလိုဆို အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္မရလည္း G.P လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပေနတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးပါ၊ ျပည္ပထြက္စရာ မလိုပါဘူး လို႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ က်မအေတြ႔အၾကံဳပဲေျပာပါမယ္။ က်မ က နယ္ၿမိဳ႕ ေလးမွာ G.P ငါးႏွစ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘပိုင္ အိမ္မွာ မိဘကရင္းေပးတဲ့ ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ေဆးခန္းပရိေဘာဂေတြလုပ္၊ ေဆးေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုပ္ကလာတဲ့ ထိုးေဆး စားေဆး ေတြက B.P.I ထက္ ေဈ းသက္သာၿပီး Effective လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ထိုးေဆးတလံုးကို တက်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ပါရာစီတေမာ တလံုးကို ၁၀ ျပား၊ Ampicillin တလံုးကို တမတ္ေလာက္က်တဲ့ ေခတ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က အသားေဆးတလံုးထိုးေပးၿပီး တရက္စာေဆးေပးရင္ (က်မက ေဆးကို စာအုပ္ထဲကအတိုင္း Dose အျပည့္ပဲေပးပါတယ္) ေဆးဖိုး သံုးက်ပ္ေလာက္က်ပါတယ္။ က်မ လူနာဆီက ငါးက်ပ္ယူတယ္။ ေတာကလူနာ ဆိုရင္ သူထပ္မလာႏိုင္မွာစိုးလို႔ Antibiotics ကို ငါးရက္စာ တခါတည္း ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူနာဆိုရင္ ေဆးဖိုး မယူတဲ့အျပင္ ဝမ္းေလွ်ာေနရင္ ဓာတ္ဆား ရည္ပါေဖ်ာ္တိုက္လိုက္ရတယ္။ အာဟာရမျပည့္တဲ့ ကေလးေတြဆိုရင္ မုန္႔ပါ ဝယ္ေပးလိုက္ရတယ္။

တခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြမေပၚေသးေတာ့ Syringe နဲ႔ Needle ေတြကို အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ၾကာ ေအာင္ ျပဳတ္ၿပီးမွ ေဆးထိုးတယ္။

မီးမလာတဲ့ေန႔ေတြမွာ က်မရဲ႕လူနာေတြဟာ မီးေသြးမီးဖိုေလးကို ကူၿပီး မီးေမႊးေပးၾကရတယ္။ လူနာ႐ွင္းသြားၿပီးခ်ိန္ Syringe နဲ႔ Needle ျပဳတ္တဲ့အိုးေလး ေမ့ထားမိလို႔ တးူျခစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရေပါင္းလည္း မနည္းဘူး။ အဲဒီလို မိဘလုပ္စာ ထိုင္စား၊ မိဘဆင္တဲ့ အဝတ္ ဝတ္ၿပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေဆးခန္းဖြင့္လိုက္တာ က်မလက္ထဲ ေဆးခန္းထဲက ေဆးေတြနဲ႔ ေငြ ငါးေသာင္းဘဲ စုမိတယ္။ က်မ မိဘကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တင္ေကၽြးထားလို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မအေဖ ကလည္း အသက္ႀကီး ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္လည္းမ႐ွိေတာ့ အေဖ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို က်မတာဝန္ယူ လိုက္ရတယ္။ က်မရဲ႕ေဆး ခန္းေလးပိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူနာေတြလာေမးရင္ ေဆးခန္းနဲ႔တဲြလ်က္ ပြဲ႐ံု စားပြဲေနာက္မွာ က်မပုန္းေနရတယ္။ မ်က္ႏွာ ပူလို႔။ ခုထိလည္း ကၽြန္ရဲ႕ေတာကလူနာေတြ က်မကိုေတြ႔ရင္ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတုန္းပဲ။ က်မကေတာ့ ဒီ Profession မွာ က်မဆက္လက္ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာကို ခုထိ လိပ္ျပာမလံုႏိုင္ေသးပါဘူး။

G.P နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့ ကူညီမႈမပါရင္ ေစတနာ ဆရာဝန္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အစိုးရဝန္ထမ္းအျဖစ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေစတနာေတြ ျပည္သူအေပၚ ပိုၿပီးထင္ဟပ္ႏိုင္မွာပါ။

အခုျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ဆရာတေယာက္အေၾကာင္းလည္းေျပာ ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ 88 မတိုင္မီက အျဖစ္ပါ။ M.Sc ေအာင္ၿပီး M.R.C.P ဝင္ခြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေျဖပါ တယ္။ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ေနာက္ဆံုးဆန္ကာတင္မွာ သူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးတႏွစ္ Viva ေျဖၿပီး ေတာ့ ဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္က ေမာင္…ရယ္ ဒီႏွစ္မင္းပါမွာ ေသခ်ာျပီလို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း သူျပဳတ္ က်န္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဆရာကစာေတာ္ေပမယ့္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မေကာင္းခဲ့တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ထြက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာထြက္သြားပါတယ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈတခု ပါပဲ။

မၾကာေသးခင္က House Surgeon ေလးေတြ လစာ ၁၂၀၀ က်ပ္ကေန ၅၅၀၀၀ က်ပ္ ကို တိုးေပးလိုက္တယ္ဆိုလို႔ မုဒိ တာပြားရပါတယ္။ အခုအျပင္မွာ စာမတတ္တဲ့ စည္ပင္ဝန္ထမ္းက တေန႔ ၁၅၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ ၈ တန္းေလာက္တတ္ တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္သမေလးေတြ(ခ်ည္ေမႊးညႇပ္ေလးေတြ) ေအာက္ထစ္ တလကို ၅၀၀၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ House Surgeon ဘဝ သိပ္ပင္ပန္းပါတယ္။ မိဘလုပ္စာ စားေနလို႔သာ ဒီလိုလုပ္ေနႏိုင္ၾကတာပါ။

ဒီလိုဆုိရင္ ဘြဲ႔လြန္ေတြရၿပီးမွ ထြက္သြားတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲလို႔ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္း M.R.C.P ယူၿပီး ျပန္လာခါစမွာ Ward တိုင္းမွာ Defibrillator ေခၚတဲ့ ႏွလံုးႏိႈးစက္ ထားေပးသင့္တဲ့အေၾကာင္း ( ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆရာ ဝန္မဟုတ္တဲ့ သူေတာင္တတ္ရပါတယ္) အၾကံေပးေတာ့ သူအဆူခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း ဆင္ ဆင္ျခင္ျခင္အလိုက္သင့္ ေနသြားရပါတယ္။

M.Sc ေအာင္ထားတဲ့ အမတေယာက္ကေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးသားကလဲ ဝန္ထမ္းပါ၊ကေလးေတြ ငယ္စဥ္မွာေတာ့ အမနဲ႔က ေလးေတြက တၿမိဳ႕၊ သူ႔အမ်ဳိးသားကတၿမိဳ႕နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သမီးေလးေတြ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းမွာ ေက်ာင္းေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလည္းထားခ်င္႐ွာ တာေပါ့။ အဲဒိီအခ်ိန္ ဒီဆရာဝန္မကို ပိုေသးတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို Transfer ထြက္လာပါတယ္။ သူလည္း ေစလႊတ္ရာသြားရင္း သူ႔အမ်ဳိးသားတာဝန္က်ရာ တိုင္းၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕(ရန္ကုန္၊မႏၲ ေလး မဟုတ္ဘူးေနာ္) ကို ေ႐ႊ႕ေပးဘို႔ အသနားခံတာ၊ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္ဝက္သာက်ဳိးသြားေရာ ေျပာင္းမေပးပါဘူး။ ဒါနဲ႔သူ လည္း ကေလးေတြ ေ႐ွ႕ေရးအတြက္ Absconded အလုပ္က ထြက္ေျပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပစ္ဒဏ္က (၁၅ ႏွစ္ေလာက္ႏိုင္ငံ့တာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ) ဆမ ၅ ႏွစ္ ပိတ္ခံရပါတယ္။ ဆမ မ႐ွိတဲ့ ဆရာဝန္ဟာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းလည္း မဖြင့္ရဲ၊ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေတြမွာလည္း ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။

အဲဒီလိုဘဲ သားသမီးေ႐ွ႕ေရးကိုၾကည့္ၿပီး ဒီႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

နယ္မွာေနတံုးက က်မတူေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဟာ သူ႔အေဖက သြားဆရာဝန္၊ အေမက ဆရာဝန္ပါ။ ဆိုလိုတာက Gene ကိုက ဥာဏ္ရည္ျမင့္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးဟာ သိပ္ေတာ္ပါ တယ္။ genius ကေလးပါပဲ။ သူငယ္တန္းေတာင္မတက္ရေသးခင္ ကာတြန္းေတြကို သြက္သြက္ႀကီးဖတ္ႏို္င္ေနပါၿပီ။ ေနာက္တေယာက္က ေအာင္ေအာင္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔မိဘက ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္တဲ့ ကုန္သည္ေတြပါ။ ခ်မ္းသာပါ တယ္။ သူ႔ဥာဏ္ရည္က သာမာန္ ပါဘဲ။ သူငယ္တန္းကေန စတုတၳတန္းထိ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ ေမာင္ေမာင္က အျမဲ ပထမ ပါ။ ေအာင္ေအာင္က အဆင့္ ၅ ေလာက္မွာ႐ွိပါတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းေျပာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမးလိုက္ရင္ ေအာင္ေအာင္က ပထမ အျမဲရသြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေလး က အဆင့္ ၃ ေလာက္ေရာက္ သြားတယ္။ ကေလးက အဲဒီအတြက္ မ်က္ႏွာမေကာင္း႐ွာပါဘူး။ ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ ေအာင္ေအာင့္ အေမက ေအာင္ေအာင့္ ကို အတန္းပိုင္ဆရာမအိမ္မွာ ညအိပ္က်ဴ႐ွင္ထားေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖိဖိစီးစီး သင္ေပးလို႔ေတာ္လာတယ္ လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ေလး ခမ်ာမွာ သူေျဖတာေတြ ဘယ္လိုမွန္မွန္ ရသင့္တဲ့အမွတ္မရလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက် လာပါတယ္။ အဲဒါကို သူ႔မိဘေတြ မခံစားႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔အေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြက ျပည္ပက သြားေဆးခန္းမွာ အကူလိုတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီသြားဆရာဝန္ဟာ ေဆးခန္းအကူအျဖစ္နဲ႔ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္ ဆရာဝန္မနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြပါ လိုက္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔တိုင္းျပည္ဟာ သြားဆရာဝန္ တေယာက္၊ ဆရာဝန္တေယာက္ သာမက အနာဂတ္ရဲ႕လူေတာ္ေလးေတြပါ ဆံုး႐ံႈးသြားရပါတယ္။

ဒီလို သားသမီးေ႐ွ႕ေရး ဦးစားေပးၿပီး ထြက္သြားၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္လို႔ မစြပ္စြဲ လိုက္ၾကပါနဲ႔။ မၾကာေသးခင္က က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အေဖဆံုးသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကျပည္ပမွာ။ သူ႔အေဖ ျပည္တြင္းမွာ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာလို႔လည္း မရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲခံစားေနရ႐ွာပါတယ္။ မိဘအ ေပၚ တာဝန္မေၾကဘူးလို႔ ဝမ္းနည္းေန႐ွာတယ္။ က်မတို႔ ဘယ္လိုေဖ်ာင့္ဖ်ေပမယ့္ တသက္လံုး ဒီအတြက္ကို Guilty အျပစ္႐ွိသလို ခံစားသြားရ႐ွာပါေတာ့မယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္မိဘ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခ်င္ ၾကမွာပါ။ ကိုယ့္ေရေျမမွာ ကိုယ့္စကားကို သြက္သြက္ေျပာၿပီး ေနခ်င္ၾကမွာပါ။ လူဆိုတာေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာတတ္ တာ ကမာၻဦးအစထဲကပါ။ က်မတို႔ တုိင္းျပည္သာ ေရၾကည္ေအာင္၊ ျမက္ႏုေအာင္ မွ်တတဲ့အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးႏုိင္ ရင္ ဒီလုိတုိိင္းျပည္ကုိ စြန္႔ခြာရတဲ့အျဖစ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္ပါဘူး။

က်မက ကၽြမ္းက်င္ရာ ဆရာဝန္ေတြအေနနဲ႔ ေျပာရေပမယ့္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေလာက၊ စီပြားေရးပညာ႐ွင္ ေလာက၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာ႐ွင္ေလာက စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲေနမွာပါ။

က်မတို႔မွာ …

MRT,Sky Train,Subway ဆိုတာေတြ မ႐ွိရင္ေနပါေစ စစ္က်န္Bus ေတြ စီးေနရလည္း ေနႏိုင္ပါတယ္။

Charles & Keith မစီးရလည္း ကတၱီပါ ပံုေတာ္ဖိနပ္နဲ႔ ေက်နပ္ပါမယ္။

Chocolate နဲ႔ Pistachio မစားရလည္း ဘိန္းမုန္႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားၿပီး ဗိုက္၀ႏိုင္ပါတယ္။

Ashworth ,Victoria Secret ဆိုတာေတြ မ၀တ္ရလည္း ေယာလံုခ်ည္၊ ကခ်င္လံုခ်ည္၊ ႐ွမ္းအက်ႌေလးေတြ ၀တ္ၿပီး လွတယ္လို႔ ခံယူပါမယ္၊

ATM card,Credit card ေတြမ႐ွိလည္း ပိုက္ဆံ ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကို ဆာလာအိတ္ေတြနဲ႔ထမ္းၿပီး အလုပ္လုပ္ပါမယ္။

Internet connection ေႏွးေနလည္းစိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဖတ္ပါမယ္။ ေပါက္ျပဲေနတဲ့ လမ္းေတြ ဖာမေပးရင္ေနပါေစ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ၾကည့္ေ႐ွာင္ပါမယ္။

လံုေလာက္တဲ့က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မွဳ၊ ေကာင္းမြန္မ်ွတတဲ့ ပညာေရးစံနစ္၊ မိမိအရည္အခ်င္းလိုက္ခံစားခြင့္ ဆိုတာ ေတြ႐ွိရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာမလိုဘဲ၊ ဒီေျမ ဒီေရ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ကို တတ္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ အလုပ္အေကၽြးျပဳမယ့္သူေတြ ေပါမ်ားလာမွာပါ။

တ႐ုတ္ျပည္ တခါးဖြင့္ဝါဒ က်င့္သံုးေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ Oversea Chinese ေတြကို လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ ဖိတ္ ေခၚပါတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာရေနတဲ့ လစာ၊ အခြင့္အေရးေတြထက္မနည္း ရေစမယ္လို႔ ဖိတ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပန္လာၾကပါတယ္။ က်မသိသေလာက္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး အဏုျမဴဗံုးထြင္တဲ့သူဟာ အေမရိကားက ျပန္လာတဲ့သူလို႔ မွတ္ဘူးပါတယ္။

အခု က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ လူနာနဲ႔ ဆရာဝန္ၾကား ျပႆနာေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္ဆရာဝန္ မလံု ေလာက္မႈ ကေနစၿပီးျဖစ္လာတာပါ။ အထူးကုဦးေရနဲ႔ လူနာဦးေရဟာ မမွ်တ ေတာ့ပါဘူး။ လူနာေတြကလည္း ကိုယ့္ေဝ ဒနာကို အေတာ္ဆံုး၊ နာမည္အႀကီးဆံုးနဲ႔မွ ေရြးျပခ်င္တာ အျပစ္ဆိုလို႔မရပါဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီးေတြခမ်ာ မနက္႐ံုးခ်ိန္မွာ ေဆး႐ံုတာဝန္ထမ္းရတယ္။ ညေန ေဆး႐ံုကျပန္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ ေဆးခန္းက လူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပုဂၢလိကေဆး႐ံု အတြင္းလူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ တခါတေလ လူနာၾကည့္ခ်ိန္ဟာ ညသန္းေခါင္ျဖစ္လို႔ လူနာေရာ လူနာ႐ွင္ပါ အိပ္ေမာက်ေနတာကို ႏႈိးၿပီးၾကည့္ရတာမ်ဳိးလည္း ၾကားေနက်ပါ။ ဆရာဝန္ႀကီးမွာလည္း လူနာၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေျပာတာေတြ နားထဲမဝင္ဘဲ ငိုက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ အမွားအယြင္း ေတြဆိုတာ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ဆရာဝန္ လူနာ အခ်ဳိးမမွ်တရလဲ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္က လူေတာ္ ေတြကို က်မတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ ဘာေၾကာင့္ အသံုးခ်ခြင့္မရတာလဲ။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း ျပည္ပထြက္အလုပ္ လုပ္တယ္။ လူနာေတြကလည္း ျပည္ပထြက္ ေဆးကုခံတယ္။ ျမန္မာဆရာဝန္ကို ျပည္ပကေတာင္ လက္ခံ အသံုးျပဳ ေသးတာ ျပည္တြင္းက ဘာလို႔ မသံုးခ်င္ရမွာလဲ။ ေတာလက္ေက်း႐ြာေတြမွာလည္း လိုအပ္ေနဆဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြမွာ လည္း လိုအပ္ေနဆဲပါ။ အသစ္အသစ္ေတြ ေမြးထုတ္တာထက္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသူမ်ား ျပန္လာရင္ ပိုမေကာင္းေပဘူးလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ လူမ်ိဳးလူတန္းစားမေရြးကိုေစာင့္ေရွာက္ လႊမ္းၿခံဳမႈျပဳႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္ႀကီးတခုကို စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖၚဘို႔ လိုေနပါၿပီ။



ဒီအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ Healthcare System management ပါရဂူဘြဲ႔ရသူေတြ ကျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္အက်ိဳးျပဳၾကဘို႔ ဆႏၵေတြ အလ်ံပယ္ရွိေနေၾကာင္းလည္း ၾကားေနရပါတယ္။

က်မအျမင္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါသူေတြဟာ Salmon ငါးေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ Salmon ငါးေတြဟာ ပင္လယ္ထဲက ေရငန္ ငါးေတြပါ။ သူတို႔ဓေလ့က ျမစ္ညာထိ ဆန္တက္ၿပီး ဥခ်ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေကာင္ေပါက္မွ ပင္လယ္ကို ျပန္စုန္ဆင္း လာၾကပါတယ္။

က်မတို႔ ဆရာေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေရေျမရာသီဥတု အဆင္ေျပမယ့္ ျမစ္ညာနဲ႔တူတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြကို ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား ဆန္တက္သြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ Salmon ငါးေတြ ၾကင္ေဖာ္နဲ႔တကြ သားသမီးေတြနဲ႔ မိခင္ပင္လယ္ ဆီ ျပန္လာတာကို ငါ့ကိုပစ္သြားရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္ တင္မေစာေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ သဘာဝပါဘဲ။

ျပန္ခ်ိန္သင့္လို႔ ျပန္လာၾကတဲ့သူေတြကို လမ္းကေန အတားအဆီးပိုက္ကြန္ေတြနဲ႔လည္း မဖမ္းသင့္ပါဘူး။ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ လက္ကမ္းလို႔ ႀကိဳသင့္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေလးကို သည္းခံဖတ္႐ွဳေပးတာေက်းဇူးပါ၊ ေတးေရးေတးဆို ခင္၀မ္းရဲ့သီခ်င္းေတြထဲက က်မ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္ သီခ်င္းထဲကလိုဘဲ oversea burmese ေတြ အမိျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ျပန္ လည္တည္ေထာင္ေရးမွာ တတပ္တအားပါ၀င္ႏိုင္မယ့္ အိပ္မက္ေလးေတြ မက္ရင္း ဒီသီခ်င္းစာသားေလး လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါရေစ။

“ေရလႊာလဲခင္းျပန္႔ ၾကည္လင္ေစ

မုိးဦးလဲလွပသာယာေစ

ဘ၀ေစရာတာ၀န္ ေက်ပြန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတုိ႔

ေရစုန္ကုိဆန္ကာ ျပန္ခဲ့ၿပီ

(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ … ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ … အျပန္ … )

ျပန္ခ်ိန္လည္းဆုံးျဖတ္ခုိင္မာေစ

ရာသီလဲတြက္ခ်က္မွန္ကန္ေစ

စိတ္တူရာခုိ၀င္ ျပည္႔စုံခ်ိန္ျပန္ခဲ႔မယ္တဲ႔

ငယ္ရြယ္စဥ္ရွာေဖြစြန္႔ခဲ့ၿပီ…

(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ … ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ …… အျပန္ … )

padonmar

(ပဒုမၼာ့ကိုယ္ေတြ႔)